Van onze verslaggever
Zo groen als gras werd ik in mijn eerste actieve Smeetskringjaar aangesteld als voorzitter van de Circulaire met ook nog eens vier commissiegenoten die in hogere jaren zaten. Volgens mij kon de uitdaging niet groter zijn, althans dat dacht ik toen aan het einde van de zomermaand augustus. Samen met Sanne, Annelieke, Wouter en Thomas (later omgedoopt tot Peppie & Kokkie, omdat ze alles samen leken te doen) verzamelden we geschreven stukjes, interviews, foto’s en artikelen om vervolgens met Indesign aan de slag te gaan. Met name dit laatste bleek de grootste uitdaging te zijn en ondanks dat we de commissie hadden gesplitst, leverde dit een hoop gestress op. Wat wil je ook met twee computeranalfabeten. Wat dat betreft is er weinig veranderd de afgelopen jaren. Voortuitgang is er concreet geboekt met een nieuwe lay-out en wellicht dat deze editie van het magazine wel de laatste hardcopy is! Patrick was overigens vanuit het bestuur m’n steun en toeverlaat, met z’n 1-jarige ervaring met het reilen en zeilen van de Circulairecommissie en tevens begeleider toentertijd. Met Peppie & Kokkie was er overigens ook altijd veel te lachen en we wonnen zelfs dé Almanakprijs van beste thema commissiefoto; gehuld in doktersoutfit in het TweeSteden ziekenhuis! In de jaren erna heb ik samen met Patrick ‘ons kindje’ (lees: de Circulaire) proberen te verdedigen, waardoor hij nu nog steeds in plastic folie door de brievenbus wordt geduwd door een van de vele postorderbedrijven. Wat dat betreft is er wel iets veranderd. Onder het mom van dat je de boot mist als je te laat inspringt, is het goed dat het blad nu na veel gesteggel en discussie alsnog digitaal verschijnt. Toch ga ik het echte bladeren en fysieke foto’s kijken missen. M’n moeder ook trouwens, want daar werd ie de laatste jaren bezorgd.
