Of ik op hun housewarming wilde komen. Nou om heel eerlijk te zijn, eigenlijk niet, maar onder het mom “zij zijn ook een keer op jouw kerstborrel geweest” konden we er niet omheen. Zodoende dat mijn vriendin en ik op een zaterdagavond naar een van de meest nietszeggende boerendorpjes in Brabant afreisden om een blik te werpen op het nieuwe appartement van een bevriend stel (type samen één Facebook-account, meteen een hond aanschaft om de voortplantingsdrift te temporiseren) die net waren gaan samenwonen.
De hele heenreis vroegen wij ons af waarom een stel van beide 25 in godsnaam daar zou willen wonen. Het antwoord was even sneu als de naam van de hond op het naambordje bij de voordeur: want dan woonden ze zo lekker dicht bij haar ouders, “handig als de kids er dadelijk zijn”. Eenmaal binnen, nog voor ik een stukje komkommer (natuurlijk bestonden de hapjes uit plakjes komkommer, leverworst en van die wit-geel-bruine borrelnootjes die toch niemand eet) aan mijn houten prikkertje kon rijgen, werd ik op mijn schouder getikt. Of ik mee wilde komen: de ‘grand tour’, door het nog net geen 60 vierkante meter grote appartement, stond namelijk op het punt om te beginnen.
Nu snap ik best dat die ‘openhaard met chesterfields, omringd door boekenkasten en versierd met jachttrofeeën’-inrichting’ niet direct in het budget van een starter ligt, maar om je geld uit te geven aan gevlochten rieten harten, geurkaarsen die naar goedkope wc-verfrisser stinken en bordjes met de tekst “live, laugh, love”, “home is where the heart is” en andere nietszeggende boodschappen, snap ik nou ook weer niet. Mijn vermoeden vooraf werd bevestigd: het SBS6-gehalte lag hier gevaarlijk hoog. In een poging het geheel toch nog te voorzien van een literair tintje, lag de biografie van René van der Gijp ‘Gijp’ quasi nonchalant op de salon tafel. Wellicht werd getracht om de indruk te wekken dat hier daadwerkelijk ooit een boek wordt gelezen, het leek mij echter meer aannemelijk dat dit het enige boek in huis was, het wat overdreven was om hier een hele boekenkast voor aan te schaffen en ze geen flauw idee hadden waar ze het ding moesten laten. Om de vertoning nog net iets tragischer te maken grapte hij, alsof we in MTV Cribs beland waren, toen we de slaapkamer binnenstapten: “this is where the magic happens!” Nou zeg maar gerust “I wish would happen”, twee maanden geleden na vijf, zes biertjes in Kandinsky werden we getrakteerd op een uitgebreide klaagzang over de afwezigheid van de zogenaamde “magic”.
Toen de expeditie na tien slopende minuten van ja-knikken en ongemeende complimentjes eindigde in de met Zweedse meubelen overgoten woonkamer zag ik vanuit een ooghoek dat een glas wijn voor mij werd ingeschonken. “Wellicht kan het toch nog leuk worden” dacht ik bij mezelf. Dit moment van vreugde werd in de kiem gesmoord toen ik het etiket op de fles zag: Kaapse Pracht… Mijn vriendin zag mijn teleurgestelde blik en siste: “niet zeuren, het had Canei kunnen zijn.” Bij de eerste slok die ik met frisse tegenzin nam, werd meteen het verdict “lekkere wijn hè!” door de gastvrouw uitgesproken. Terwijl ik met pijn en moeite de Kaapse Bocht probeerde weg te krijgen, voegde ze nog de opmerking toe: “Zeg Bas, weet je waar je lekkere wijn kunt kopen? Moet je naar de Aldi/Lidl gaan en dan de Zuid-Afri…”
Ik trok het niet meer, ik pakte mijn jas en liep naar buiten.
